De grote ommekeer, leven tussen werelden

De grote ommekeer, leven tussen werelden

Wat een bijzondere tijden… De grote ommekeer, die de paarden al zo lang lieten zien, is nu werkelijk gaande.

Het voelt als een rollercoaster: van steeds meer glimpen van onvoorwaardelijke liefde, volledig in het NU, naar grillige ego-stukken die zich nog tot de laatste snik aan mij vast willen klampen. Soms lijkt er bijna geen ruimte meer om mee te doen in de ‘gewone wereld’. En toch komt ook steeds sterker het diepe besef: dat hóeft ook niet meer. Ik stap uit de illusie. Ik vertrouw op de kracht van de onzichtbare wereld die mij onvoorwaardelijk leidt op mijn pad hier op aarde.

De momenten waarop ik volledig in het hier en nu ben, verbonden met mijn ziel, zijn zo heerlijk. Liefdevol. In volledige overgave, in vertrouwen, in flow. Dan ontstaan de dingen die mogen gebeuren bijna vanzelf. En tegelijkertijd zijn er die andere momenten… wanneer het ego als een zware doek over mijn ziel heen valt. Dan ervaar ik angst, twijfel, en de drang om te vluchten. Naar een plek waar ik niets meer hoef. Ver weg van hier. Dan voel ik onmacht en het idee dat ik het niet meer volhoud. Wat een uitersten gaan er door mij heen.

Gelukkig ben ik half mens, half paard. Altijd diep verbonden met de enorme kracht van de paarden, wezens die leven in twee werelden tegelijk: de aardse en de spirituele wereld. Zijn met de paarden, in de natuur, en het vragen van hulp aan de spirits, brengt me telkens terug. Dwars door de transformatie heen. Dit zijn de laatste, zware beproevingen om in alignment te komen en te blijven.

Ik voel me gedragen door zoveel mooie lichtjesmensen die door precies hetzelfde gaan. Vooral de tweelingzielen van deze tijd, de voorlopers van onvoorwaardelijke liefde, de divine feminines. Alles wat nog in de weg staat mag zichtbaar worden. De dualiteit transformeert. Zij zijn de eersten die opnieuw onvoorwaardelijke liefde mogen belichamen.

En ook al ben ik me heel bewust van de ‘triggers’ die langskomen, op het moment dat ze er zijn, is de weerstand soms zó heftig dat ermee ‘zijn’ onmogelijk lijkt. Al sinds mijn 25e doe ik iedere dag zielswerk, in mezelf en voor anderen. Steeds opnieuw kies ik voor mijn ziel. Onvoorwaardelijk. Levenskunst en zielswerk zijn mijn passie. Ik volg hierin de wijsheid van de paarden.

Al die jaren leidden naar dit moment: de fase waarin de ommekeer naar de Nieuwe Aarde werkelijkheid wordt.

De nieuwe energie is zo voelbaar. Zo NU. Zo gedragen in overgave, dat ik volop geniet van wat ontstaat. Ik vergeet bijna dat ik ook nog ‘moet werken’. Maar ik wéét dat deze tijd klopt. Dat in november de nieuwe opleidingsgroep start. Dat de mediations vanzelf zullen instromen. Dat de relatiecoachingsdagen met Niels onder BraveLovers er ook weer aankomen. Nu is de tijd om in mezelf te blijven. Om helemaal te zakken in onvoorwaardelijkheid. In de volledige verbinding met mijn ziel. En ik geniet met grote dankbaarheid van deze fase van verstilling, vertraging en rust.

Het begon in januari dit jaar, met Frankrijk. Een bijzondere plek kwam op ons pad en werd maandenlang een grote leermeester. Wezenlijke zaken klopten niet, en begin mei was het tijd om los te laten. De lessen waren groots. Ik kreeg spiegels voor de nog ongezonde vrouwelijke patronen in mij. De vrouw die alles alleen overleeft, haar pad gaat, maar de verbinding met de mannelijke kracht niet eert.

Iedere tweelingzielrelatie doorloopt fasen. De fase van ‘separatie’ had ik niet zien aankomen, maar de plek in Frankrijk bracht ons hier. Totaal onverwacht begon in mei een tijd van afstand tussen Niels en mij. De dark night of the soul.

Niels als Divine Masculine is altijd een spiegel van onze ziel. Alles wat ik als Divine Feminine nog te helen heb, laat hij mij zien in zijn doen en laten. Een tweelingzielrelatie is zó anders dan een aardse liefdesrelatie. Er is onvoorwaardelijke liefde. Maar zodra ik niet in verbinding ben met mijn ziel, met onvoorwaardelijke zelfliefde, wordt dat direct weerspiegeld in Niels. Ik heb als Divine Feminine de taak om die alignment te bereiken in mezelf. Dán stroomt het vanzelf in onze liefdesverbinding. Magisch als het lukt, zelfs de kleinste gedachte in mij wordt opgepikt door hem. Maar soms ook intens confronterend. Want het ego wil vasthouden aan oude pijnen en angsten, en alles doet mee in het saboteerspel.

Een soulwalk, een prachtige wandelcoaching, bracht mij bij het inzicht dat ik nog veel ‘gestolde boosheid’ in mij droeg. Boosheid uit dit leven, maar ook uit andere dimensies, waarin ik trouw bleef aan mijn heksenziel. Boosheid die niet gerespecteerd werd toen ik grenzen stelde. Boosheid die ik als kind niet kon uiten, omdat mijn grenzen niet gehoord werden. Ik leefde jaren met mijn kamerdeur op slot. De sleutel daarvan had nummer 22.

In ons vakantiehuisje bleek de sleutel… nummer 22. En de week daarna op de tandem… wéér fietssleutel 22! Het universum spreekt altijd. Het was tijd om de kamerdeur te openen. Om mijn innerlijk kind te bevrijden.

Die boosheid mocht gaan stromen. En dit keer niet alleen doorvoeld worden, dat werkte onvoldoende. Boosheid heeft een andere energie dan schuld. Waar schuld vaak op onszelf gericht is en mag oplossen in liefde, wil boosheid bewegen. Richting situaties of personen waarin grenzen overschreden zijn. Niet vanuit wrok, maar vanuit gezonde kracht.

Een goede “heksenvriendin” kwam langs. We delen het vermogen om te benoemen wat niet klopt. Niet oplossen met zoete woorden, maar benoemen wat is. Eerlijke liefde. Zij beheerst een bijzondere heksenkunst die we voorzichtig ‘voodoo’ noemen. Ineens viel alles samen. Ze maakte een voodoo-poppetje, besprenkelde het met essentiële oliën, en we gaven via spelden de gestolde energie terug naar waar het thuishoorde. Niet letterlijk. In energie. Krachtig. Helend. Mijn hoofd vond het misschien onzin, maar mijn ziel kreeg lucht. Mijn hart ging open. Mijn kracht keerde terug.

Boosheid mag in ere hersteld worden. Boosheid is kracht. Boosheid is grenzen aangeven vanuit zelfliefde.

En nu… nu voel ik ineens wat manifesteren werkelijk betekent. Voorbij het oppervlakkige. Manifesteren vanuit zielsverlangen werkt magisch. De liefde daagt me uit om mijn ego los te laten. Ik word me steeds bewuster van mijn gedachten. Een prachtige plek in Nederland komt op ons pad. En ik voel een heerlijke opwinding en nieuwsgierigheid over wat zich zal ontvouwen.

Ik heb een keuze.

Te blijven ronddraaien in cirkels van illusie.

Of te kiezen voor onvoorwaardelijke liefde.

En deze keuze mag iedereen op dit moment maken.

Elke keer weer vraagt het moed om het ego te trotseren. Maar de uitkomst voelt als thuiskomen. In rust. In vrede. In liefde. Ik ben er. Thuis. Bij mezelf. Ook als het leven nog wat schommelt. Ook als het soms turbulent is.